Nasz Patron

Prof. Stefan Tytus Zygmunt Dąbrowski ur. 31 stycznia 1877 w Warszawie, zm. 23 marca 1947 w Poznaniu
lekarz, biochemik i polityk. Rektor Uniwersytetu Poznańskiego. 

 

Prof. Stefan Tytus Dąbrowski urodził się 31 I 1877 roku w Warszawie. Tam, w roku 1900 na rosyjskim uniwersytecie ukończył medycynę. Karierę naukową rozpoczął na paryskiej Sorbonie, a doktorat obronił na Uniwersytecie Lwowskim.


W kwietniu 1913 roku został profesorem chemii i fizjologii żywienia Akademii Weterynaryjnej we Lwowie. Pracował na tej uczelni do końca października 1918 roku, a na przełomie lat 1919-1920 kierował tymczasowo Katedrą Chemii Lekarskiej Uniwersytetu Lwowskiego. W 1920 roku związał się z Poznaniem – to właśnie tu mianowany został profesorem zwyczajnym chemii lekarskiej Uniwersytetu Poznańskiego. Do wybuchu II wojny światowej kierował Zakładem Chemii Fizjologicznej, a w latach 1927-1939 również Zakładem Chemii Ogólnej UP. Przez dwie kadencje, w latach 1937-1939, był dziekanem Wydziału Lekarskiego UP.

11 maja 1939 roku Senat Uniwersytetu Poznańskiego wybrał go na rektora na lata 1939-1941. Nie zdążył niestety objąć funkcji.
Czas okupacji spędził ukrywając się przed poszukującym go gestapo. Prowadził badania i praktykował jako lekarz. Mieszkał m. in. pod Gnieznem, w Nowym Sączu, w Nawajowej, Szczawnicy, Ropie, w klasztorze dominikanów w Krakowie, w Bielicach pod Sochaczewem i w Wilkowicach koło Rawy Mazowieckiej.


Prof. Stefan Tytus Dąbrowski od czasów studenckich łączył pracę naukową z działalnością społeczną i polityczną. Zawsze aktywny: najpierw w tajnych organizacjach młodzieżowych w okresie zaborów, podczas I wojny światowej i po odzyskaniu niepodległości już jako poseł na Sejm czterech kadencji czy wiceminister spraw zagranicznych wielokrotnie dawał dowody troski o losy narodu i Polski.


Nic dziwnego zatem, że po powrocie z wojennej poniewierki w 1945 roku aktywnie włączył się w dzieło odbudowy poznańskiego życia akademickiego. Objął wreszcie funkcję rektora i bardzo szybko stał się symbolem odradzającej się uczelni. Zawsze był niezwykle aktywny, stale o wszystko się troszczący. Jednak jako przedwojenny, aktywny działacz obozu narodowo-katolickiego źle był odbierany przez komunistyczne władze - tym bardziej, że niezłomnie bronił przysługujących uniwersytetowi praw. Bezpośrednimi przyczynami ataku na jego osobę było zaangażowanie w zjazd akademickiej młodzieży katolickiej, który odbył się w listopadzie 1945 roku, oraz wywiad, którego udzielił w styczniu następnego roku przedstawicielom brytyjskiej Izby Gmin. Kadencji rektora nie dokończył - z powodu zarzutów o charakterze politycznym oskarżono o działalność antypaństwową i 1 maja 1946 roku wysłano go na przymusowy urlop.
Wkrótce ciężko zachorował – skołatane serce dodatkowo obciążone niewydolnością płuc odmówiło posłuszeństwa. Mimo troskliwej opieki rodziny oraz kolegów lekarzy i studentów zmarł 23 marca 1947 roku w Poznaniu.


Tak wspominano go na pogrzebie, który stał się wielką manifestacją społeczności akademickiej i mieszkańców Poznania…: „Polsce poświęcił wszystkie siły, swój niespożyty zasób energii jako uczony pełen pomysłowości i polotu, jako mąż stanu troskliwy o dobro Ojczyzny, jako lekarz oddany cierpiącej ludzkości, jako doskonały nauczyciel, subtelny wychowawca i czuły opiekun młodzieży akademickiej. [...] Postępował zawsze w zgodzie ze swymi przekonaniami i ta harmonia pomiędzy myślą a czynem była jedną z najistotniejszych cech jego osobowości”.


Pochowano go w rodzinnym grobie na cmentarzu w Puszczykowie.


15 IX 2006 roku Szpital w Puszczykowie otrzymał imię tego znakomitego naukowca, lekarza i patrioty.

Pliki do pobrania