Urometr

Wynalezienie tego praktycznego urządzenia laboratoryjnego przypisuje się Hypatii, filozofce i matematyczce greckiej żyjącej w IV wieku naszej ery. Jego działanie polega na praktycznym zastosowaniu prawa Archimedesa.

Istnieje wiele konstrukcji areometrów i służą do mierzenia gęstości różnych cieczy. Na zdjęciu widzimy urometr, który służył w naszym laboratorium do oznaczania ciężaru właściwego moczu.

Jak działał? Urometr to pusta szklana rurka, która na dole wypełniona jest kuleczkami rtęci. Pozwalają one utrzymać w pozycji pionowej przyrząd po zanurzeniu go w cieczy. Niczym wańka-wstańka urometr balansuje w moczu przelanym do zlewki. Głębokość na jaką, się zanurza jego dolna część, wynika z różnicy między jego ciężarem a ciężarem wypartego moczu. Znając masę i objętość urometru, na podstawie głębokości, na jaką się zanurzył, można było obliczyć gęstość analizowanej cieczy lub odczytać ją na skali przyrządu.

Urometry były najczęściej kalibrowane do wykonywania pomiarów w temperaturze 20°C, dlatego mocz musiał mieć podczas badania taką właśnie temperaturę.

Obecnie to badanie niemal błyskawicznie wykonują analizatory laboratoryjne.